Genelde acıları yeşertip; sevinçleri, mutlulukları, ortak gülüşleri bir cenderede sıkıştıran ayrılıkları yaşarız zaman zaman. Verdiği azabı içeriz gümüş kadehlerden yudum yudum. Acısını tadarız bin bir dönemeçli hayat yolunda.
Sevdiklerimizden sevenlerimizden oluruz, bazen sıladan gurbete düşürür yolumuzu, bazen ocağımızda gurbet rüzgârları estirir kör olası ayrılık.
Kısacık ömrümüze uzun yılları sığdırırız acı tatlı anılarla. Anılarla beraber yüzlerce binlerce altın gülüşlü melekler kanat çırpar türlü türlü renkleriyle çiçeğe durup meyvelerini olgunlaştırır biz zamana yenik düşerken.
Göreve başladığım ilk günü hatırlıyorum da; daha dün gibi taptaze anılarıyla beraber. Ve görev aşkımızdan küçücük bir taviz vermeden, aynı şevk ve heyecan içinde yılları harcadık birer birer. Aradan otuz bir yılı aşkın bir zaman geçti. Öyle ki bir ömrün yarısı.
Ailem bildiğim okuluma gidemeyecek; sıcak, cıvıl cıvıl bir sınıfa giremeyecektim artık. Canım bildiğim, her birini birer gül misali kokladığım minik öğrencilerimden ayrı kalacağımı, severek girdiğim meslekten yine kendi rızam ile ayrılacağımı düşünmek acıların en büyüklerinden birini yaşattı bana.
Okulların kapanmasına aylar olmasına rağmen beni benden ederek çevremle olan bağımın oldukça zayıflamasına sebep olup, okuyup yazamaz duruma getirdi. İçimizi kemiren ayrılık kurdunu besledikçe semizleşti, semizleştikçe acıttı. Ve zaman tükendi.
Bu yetmedi şartlar öyle getirdi ki uzun yıllar hizmet ettiğim Kırıkkale?mizden memleketimden de ayrılığın yolu göründü.
Her ne kadar daha önce yaşadığım, köklü bağlarımın bulunduğu, akraba hısımın daha çok olduğu yer de olsa, acılarıma acı kattığından dolayı bir şiirimde demiştim ki:
Bir gün huzur verdin bin katı acı,
Yapar mıyım gayri seni baş tacı,
Hangi derde merhem körün ilacı,
Sür demem Ankara gayrı sür demem.
Yeniden tanıma, yeniden alışma, yeniden ısınma dönemi geçireceğiz. Bu arada da ayrılığın verdiği acımızı küllemeye çalışacağız. İstemeyerek de olsa yarıda bıraktığım özellikle Gülce çalışmalarımıza devam etmeye hazırlanacağız.
Yeni bir yaşam alanı seçmenin ve meslekten ayrılmanın içinde bıraktığı boşluk ile beraber yeni bir yaşam tarzına ayak uydurmaya çalışacağız. Hayat devam ediyor çünkü.
Ayrılıklar soframızda tandır ekmeği; hem üfler hem yeriz.
Son söz: Hoşça kal Kırıkkale?m. Gözüm üstünde, gönlüm seninle olacak daima.
