“Şol gökleri kaldıranın
Donatarak dolduranın
Ol deyince olduranın
Doksan dokuz adı ile” başlayalım hasbihalimize…
“Hayırlar feth ola, şerler def ola, gönüller handan ola…”
*
Kimileri Korkut Ata der bize, kimileri Dede Korkut…
Oğuz’un 24 boyundan Bozoklardan, Günhanlardan, Bayat Boyundanım…
Dilimiz döndüğünce anlatageldik;
Büyüğü, küçüğü
Yiğidi, korkağı
Dostu, düşmanı…
Yüzyıllardır anlattık anlatmasına daaa…
Heyhatttt…
Cahil cahilliğinden vazgeçmeyip âlimlik taslamaya devam eder olmuş!
21. Yüzyılda bile, hâlâ okumadan, yazmadan, kulaktan dolma bilgilerle bilgiçlik taslayanlar hürmet görür olmuş!
Yalakalık en geçerli meslek, yağdanlık etmek de en geçer akçe olmuş!
Olmuş olmasına da,
Vah edelim, tüh edelim Yüce Türk’ün soyuna,
Yağılar, çaşıtlar el üstünde gezer iken,
Doğru söyleyenler dokuz köyden kovulur olmuş!
*
Olsun…
Zaten bizim vazifemiz de cehaleti yok etmek değil mi?
Yüz yıllardır ne diye gezdik dağı bayırı,
Cehaleti yok etmek için değil mi?
E, öyleyse kalkıp doğrulalım yerimizden
Fethedelim yine gönülleri…
Haydi öyleyse, Ya Allah…
Cehalete karşı savaşım var, a dostlar!
*
10. yüzyıldan beri anlatılagelir hikâyem…
Hikâyelerim, destanlarım dilden dile, nesilden nesle aktı geldi…
Elimden kopuzumu, dilimden de destanlarımı bir gün olsun düşürmedim.
Ve sizler de bilin ki:
“Oğuzlarda devlet, olmaz dedikodu ile!”
“Pis sularda kir arınmaz,
Sisli günde yol görünmez,
Düşman üstüne yürünmez,
Casus ile cadı ile!”
Biz ne casusluk yapalım ne de cadılık.
Delikanlıca, yiğitçe anlatalım, doğruları, doğru bildiklerimizi…
*
Madem bu devirde yine iş başa düştü…
Bu devrin teknolojisiyle sesleneceğiz sizlere…
Kopuzumun sesini duymasanız da,
Klavyemin tıkırtısı Ata Yurdundan selam getirir sizlere…
Yazalım, çizelim, anlatalım bakalım.
Dinleyin klavyemin tıkırtısını, kopuzun telleri niyetine…
