?Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır
Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır.? demiş değerli şair Mithat Cemal Kuntay. Demiş demesine de uğrunda ölenlerin veya öleceklerin kimler olacağının ayırımına girmemiş. Fakat top yekûn milleti kast ettiği açıktır. Çanakkale gibi, Kurtuluş Savaşı gibi.
Üzerinde yaşadığımız toprak parçasını vatan kılıp bize emanet edenler ya canlarını ya da bedenlerinden çeşitli uzuvlarını vermişlerdir. Fakat bu topraklar vatan kılındığı günden bugüne kadar ardı arkası kesilmeyen hainlere de barınak olmuş ve Türk milletini vatansızlaştırmak için var güçleriyle çalışmışlardır, çalışmaktadırlar.
Emaneti korumak ve üzerinde hür ve bağımsız olarak yaşamak adına millet olarak herhangi bir hususta ayrım yapılmaksızın mücadele yapılması gerekmez mi? Üç buçuk çapulcu diyerek otuz yılı aşkın bir süredir yapılan mücadele ve verilen binlerce şehit. Neredeyse büyük çoğunluğu şehit verildikçe gözleri gülümseyen bir aykırı topluluk.
Yıllar önce Kırıkkale Cumhuriyet meydanında şehit olan emniyet görevlilerinin resimlerinin ve resimlerinin altında memleketlerinin, şehit olma tarih ve yerlerinin sergilendiği bir etkinliğe gitmiştim. Şehitlerimizin emniyet teşkilatının hangi kademesinden olduğunu adeta haykırıyordu sergi. Türk Silahlı Kuvvetlerimizin alt kademesinden verilen şehitler gibi. Sivil halkımızın alt kademesinde bulunanlarımızın verdiği şehitler gibi.
Oysa zengin fakir, şehirli köylü, asker sivil, siyasetçi vs vatan hepimizin. Şehit ve gazilere bakıyoruz hep fakir aile çocukları. Fakir aile çocukları şehit oldukça varsıllar yataklarında rahat ediyorlar, gelir kapıları hep korunaklı kalıyor. Vatanın nimetlerinden Anadolu insanının yararlanması varsıllara göre devede tüy bile değilken tek zenginliği vatanına olan sevgisi.
Siyasetçiler şehitlerin kanı üzerinden vatan müdafaası yerine koltuk savaşı veriyorlar. Bazıları ise yıllardır askerimizi polisimizi öğretmenimizi şehit eden teröristlerle işbirliği yapıyor; demokrasi bunların icabına bakmadığı gibi semizleşmesine de ortam hazırlıyor.
İktidar olabilmenin veya iktidarda kalabilmenin yolu her gün için şehit vermek olmamalı.
Komutan deyince aklıma ilk olarak Gazi Mustafa Kemal gelir hep. Gazi deyince parkta attan düşen değil Sakarya´da atından düşen Gazi Mustafa Kemal, siyasetçi deyince Atatürk, Cumhurbaşkanı deyince Atatürk?
Komutanların koltuklarında oturup vatan savunması ve terörizmimle silahlı mücadeleyi belli bir kesimin evlatlarına bıraktığı, siyasetçilerin evlatlarının silâhaltına alınıp cepheye sürülmediği, Anadolu insanın evlatları canını verirken varsılların çocuklarının keyif çattığı, terörizmin ve teröristin meclisten desteklendiği, sürece şehitler gelmeye devam edecektir.
Biz vatanı ana bellemişiz gerektiğinde canımızı vermekten çekinmeyiz. Evlatlarımızı şehit verdikçe ciğerimiz yansa da vatan sağ olsun deriz. Fakat vatan hepimizin vatanı. Kendi evladını askere göndermekten imtina edenlerin Ahmet efendinin, Hasan dayının evladının kanı üzerinden siyaset yapmaya, yumuşak koltuklarda göbek kaşımaya hakları olmamalı.
Olmamalı diyoruz hatta bu güzelim vatanda yaşama ve milletin sırtından geçinme zorbalıkları ellerinden alınmalı.
Ah demokrasi ah, sen neymişsin be! Toprağa düşenleri birkaç gün kahramanlaştıran, ciğeri yananları vatan sağ olsun demekten öte gitmeyen ve hısım akrabasını üç beş gün üzen; vatanseverleri klavye başında krallaştıran bir topluma dönüştürdün anlı şanlı koca Türk milletini. Fakirin kanını varsıla kaymak siyasetçiye koz yaptın ya Türk´ten ve Türk tarihinden utanmalısın.
