Osman Çakmak: Şırnak´ta mayına basınca sol ayağını kaybetti...
Selim Karadağ: Doğuştan sağ kolu kısa...
Rahmi Özcan: Doğuştan sağ bacağı yok...
Fatih Şentürk: Motosiklet kazasında sol ayağını kaybetti...
Alican Kuruyamaç: Trafik kazası sonucu sağ ayağını kaybetti...
Serkan Dereli: Doğuştan sol ayağı yok...
Muhammet Yeğen: Doğuştan bir bacağı kısa...
Feyyaz Gözaçık: Doğuştan sağ bacağı yok...
Ömer Güleryüz: Doğuştan sol ayağı kısa...
Mehmet Yunsur: Tarlada çalışırken sol ayağını saman makinesine kaptırdı...
Kemal Güleç: Şırnak´ta geçirdiği kazada ayağına taş düştü...
Fatih Karakuş: 5 yaşındayken elektrik çarpması sonucu kolu dirsekten kesildi...
Barış Telli: 5 yaşında futbol oynarken ayağından araba geçti...
***
Hani Mehmet Akif Ersoy, Çanakkale Şehitlerine adlı şiirinde savaş meydanındaki insan uzuvlarını sayıyor ya, adeta o misal...
Kiminin kolu yok kiminin bacağı...
Hepsinin hikâyesi ayrı ayrı...
Ortak noktaları ise, çocuk yaşta ya da genç yaşta kaybettikleri ellerinin, kollarının, ayaklarının, bacaklarının yokluğunu birer sömürge aracı olarak kullanmayışları...
Ortak noktaları ise, bu hallerini bahane edip birileri gibi hayata küsüp ölmeden toprağa girmeyişleri...
Ortak noktaları ise, gayet sağlıklı olup futbolu elleri, kolları, ayakları, bacakları ve hepsinden ötesi beyin ve yürekleri dururken ?mideleriyle, cepleriyle? oynayan; Milli Takımda bile kazanacakları Milyon Dolarların, Milyon Euro´ların hesabını yapanlara inat yalnızca akılları ve yürekleriyle bu oyunu oynamaları...
***
Doğru, onlar engelli.
Ama onların engelleri yalnızca bedenlerinde!
Onların yürekleri o kadar sağlam, o kadar sağlıklı ki,
Bunu anlamaya yüreği yetmeyecek şımarık ruhsuzlar, 2003´te kazandığımız Dünya Üçüncülüğünün üzerine hiçbirşey koyamadıkları gibi, her geçen gün rezil ettikleri A Millî Futbol Takımımızda bırakın oynamayı, yanından geçmeyi bile hak etmiyorlar!
