Van depreminin olduğu günün akşamıydı.
Bugün sahip olduğum mesleği en çok borçlu olduğum insanlardan birisi, lisedeki İngilizce öğretmenim Mesut Hocam aradı, Kuşadası?ndan.
Sesi telaşlı? Sesi acılı? Sesi heyecanlı idi?
Kuşadası?ndan bir komşusunun kızı olan Gülşen Öğretmen Erciş?te görev yapıyordu ve deprem sonrası haber alınamamıştı.
Mesut Hocam da orada tanıdığı olabilecek, Gülşen öğretmenin apartmanının durumu hakkında bilgi alabilecek birilerini arıyordu.
Görüşmenin ardından aldım elime telefonu ve ulaşabilecek bir yerler düşündüm.
Aklıma Kemal abi geldi.
Cihan Haber Ajansı?nın Kırıkkale Muhabiri?
Bölgedeki temsilciliklerine ulaşabilmek amacıyla aradığım birkaç numaradan sonra ajansın Yerel Haberler servisinden bir arkadaşa durumu izah ettim. Ama ne yazık ki onlar da gündüz bir kez irtibat kurabildikleri muhabirleriyle bir daha telefon bağlantısı kuramadıklarını söyledi.
Çaresiz, beklemeye başladım.
***
Aradan geçen üç günün sonunda, Çarşamba günü Mesut Hocam?ı aradığımda, 6 yaşındaki kızının ve Gülşen öğretmenin ne yazık ki enkaz altında olduklarını ve artık ümitlerin kesildiğini söyledi.
Bir anlık suskunluğun ardından hüzünle Serkan?dan bahsetmeye başladık?
2003?te Bingöl depreminde Çeltikçi YİBO?da görevliyken öğrencilerini, yavrularını kurtarabilmek için kendi hayatını feda eden, liseden sınıf arkadaşım Serkan Akyaz?dan?
Ve ikimiz birden dua ettik, Gülşen öğretmenin kaderinin Serkan kardeşime benzememesi için?
***
Ne acı ki, Perşembe Günü öğle namazına müteakiben Kuşadası Yeniköy Mezarlığı Gülşen öğretmeni ve minik kuzusunu karşıladı?
?Hoş geldin Gülşen öğretmen ve hoş geldin küçük melek!..?
***
İyi ama bu karşılama, bu hoş geldin bizden bir gidiş, bizden bir koparılış?
2003?te Serkan Öğretmen?
Ve Perşembe Günü de Gülşen Öğretmen?
Ve?
Günlerdir toprak altından cansız bedenleri çıkartılan tüm öğretmen arkadaşlarım?
Sonsuzluğa hoş geldiniz?
Velakin bizlerden elveda?
Yeniden buluşacağımız güne kadar?
Elveda!!!
