Bir gün Nasrettin Hoca pazara giderken çocuklar etrafını sarmışlar.
- Hocam, bizi düdük al? Hocam, bizi düdük al?
Hepsi birer düdük ısmarlamış, ama para veren olmamış.
Hoca çocukların tümüne olumlu cevap vermiş:
- Peki, olur...
Çocuklardan yalnız birisi, elinde parasıyla:
- Şu parayla bana da bir düdük alır mısın hocam?
Demiş?
?
Hoca akşama doğru pazardan dönmüş.
Yolunu bekleyen çocuklar hemen Hoca´nın etrafını sararak düdüklerini istemişler.
Nasrettin Hoca, cebinden bir düdük çıkarıp kendisine para veren çocuğa uzatmış.
Ötekileri bağırmaya başlamışlar:
- Ya, bizim düdükler nerede?
Hoca´nın cevabı kısa ve net olmuş:
- Parayı veren düdüğü çalar!..
***
Ne yani, yalnızca parası olan mı çalacak düdüğü?
Eeee? Kapitalist dünya böyle işte!
Paran yoksa düdük bile çalamazsın!
Peki, ya illaki o düdüğü çalmak istiyorsan?
Yani her devirde düdük çalmak (ya da çaldığını zannetmek) bir alışkanlık haline gelmişse?
Normalde bu işin çözümü yok!
Her halükarda
Para? Para? Para?
***
Fakat bunun da yolunu bulmuşlar?
Parası olan birisi çıkıyor ortaya,
Parası olmayanlardan, illaki o düdüğü çalmak isteyenleri,
Sonucunu ya da karakterine vereceği olumlu-olumsuz etkileri düşünmeyenleri?
Ne olursa olsun düdük çalmak isteyenleri bir araya topluyor,
Veriyor parayı
Çaldırıyor düdüğü?
İyi de para kimin parası?
Düdük kimin düdüğü?
Hiç şöyle bir bakmaz mısın?
Düdük bu, maazallah!!!
