?Ben kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum? demiş Didem Madak. Ben de kalbimi, umutlarımı, sevinçlerimi, dizelerine içimin sancısını akıttığım bir not defterinin içinde kuruttum. Gönül dilerdi bir papatya kurutmayı yahut bir menekşe yaprağı?
Biz adına hiç şiir yazılmamış kadınlar, içine bir dünya kadar sevgi sığdırdığımız kalbimizi kurutmak mecburiyetinde kaldık. Emeği geçenlerin canları sağ, yolları açık ve fakat yürekleri buruk olsun. Madak´ın kalbini kuruttuğu o kalın kitabın ana fikrine, yardımcı düşüncelerine, tüm devrik cümlelerine takılsın da aklınız, içinde kuruttuğu kalbin sızısı en acı haliyle yüzünüze vursun.
Destina´nın yok not defterinin arasında kuruttuğu tüm güzelliklerin hiç kimsede ahı. Bütün ahım satırlarına gözü değenin yüreği yanar endişesiyle yazıp ucunu kimseye dokundurmadığım yazılarımda saklı.
Bir dokundurdum, kalemim kırıldı içimin katranından. Lapa lapa yağdı kâğıdın üzerine incilerim. Kendime bir begonya koparıp armağan ettim saksıdan, virane kalbimle bir tutup defterimin arasında kurutmaya kıyamadım.
Biz tırnağımız kırılsa kendine dert edecek adamlara yolu hiç rast gelmeyen kadınlar, başımıza gelen her felakette uykumuza bir çizik, umudumuza bir pranga, kimimiz bir defterin, kimimiz bir kitabın, astığımız çamaşırın, tozunu aldığımız sehpanın, silkelediğimiz kilimin, nihayetinde aynı emelin uğruna bir hüzün, bin keder, binlerce ıstırap iliştirebildik.
Sevgili Madak´ın kalbini kuruttuğu yerdeyim. Kırılmış heveslerimi yanıma kattım da geldim. Ellerime uzatmadığınız tüm çiçek buketleri sizin olsun. Ben kalbimi, umutlarımı, sevinçlerimi, dizelerine içimin sancısını akıttığım bir not defterinin içinde kuruttum. Buna mukabil bir hüzün, bin keder, binlerce ıstırap?
