?Tarih: 6 Kasım 1999?
17 Ağustos?taki yıkıcı depremin psikolojik etkisini yeni yeni üzerimizden atmaya başlamıştık ki?
Yer: İstanbul-Şirinevler.
6 katlı bir binanın 6. Katında, kendi halinde bir öğrenci evinde bütün ışıkları söndürmüş, yalnızca masa lambası ve fonda aheste aheste çalan ?Yansımalar? eşliğinde ertesi günkü sınavıma çalışıyordum ki, birden bir gürültü, bir gümbürtü? Sanki sokaktan tonlarca ağırlığında bir tren geçiyordu? Derken, çatırtılar sarmaya başladı binayı?
İlk anın şokunu atlattıktan sonra birden çalışma masamın altına girmek geldi aklıma. Birkaç saniye orada kaldım kalmadım bina iyiden iyiye sallanmaya başladı. Rüzgârda sallanan ağaç misali bir o yana bir bu yana yatan bina, adeta secde ediyordu.
Tam bu sırada kendime geldim ve herhangi bir çökme anında bu masanın beni asla koruyamayacağı gerçeği ile yüzleştim. İşte o an sırtıma taktığım bir hırka, cep telefonum ve şarj cihazı ile birlikte kendimi dışarıya attım.
O sırada zaten gümbür gümbür kapımıza vuran karşı komşumuz olan yaşlı teyze, bir yandan salâvat ve tekbir getiriyor, bir yandan da ?yavrum çıkın dışarı!? diye bağırıyordu??
***
O gün tüm bu olayları tek başına yaşayan bendim.
Ev arkadaşlarımın ikisi de aynı zamanda THY?de çalıştığı için görevde idi ve evde yalnızdım.
En fazla bir dakika içerisinde gerçekleşen tüm bu olayların travmatik etkisini atabilmem yıllar aldı. Hatta bugün bile sessiz bir ortamda kalbim biraz fazla hızlı çarpıyor ve oturduğum yer hafif sallanıyorsa ?deprem oluyor? korkusuyla irkiliyorum.
***
Bu ve buna benzer birçok anıyı o günleri deprem bölgesinde yaşayan birçok kişiden duyabilirsiniz.
Etkilerini de görebilirsiniz!
***
Peki, ama neden?
8.9 şiddetindeki depremi yaşayan Japonlar, en güvenilebilecek ve sığınılabilecek mekân olarak evlerini görürken biz neden ilk iş olarak evlerimizi terk ediyoruz?..
Cevabını 1999 yılındaki her iki depremde de görmemiz mümkün, öyle değil mi?
Yerle bir olan evler?
Gofret misali kırılan köprüler?
Kâğıt misali buruşmuş otoyollar!..
***
Zavallı Japonların şu anki derdi deprem değil; tsunamiye karşı koyamamanın çaresizliği ve nükleer tehdit.
Çünkü onları vuran tek şey: Çaresizlik!
Ya bizi?..
