Birkaç yıl önce bir polis memuru bir arkadaşla sohbet ederken, “Sana ne var? Kırıkkale, gül gibi memleket… Terör yok, başka sıkıntı yok… Memleketin de Sungurlu, zaten dibindesin… Böyle polisliğe can kurban…” dediğimde verdiği cevap yüzüme adeta bir tokat gibi yapıştı: “Tamam… Allah’a şükür terör sıkıntımız yok… Ekonomik olarak da fena bir memleket değil… Hem de kendi memleketim sayılır. Her açıdan içi içeyiz… Lakiiiinnnn… Asayiş konusunda o kadar da emin konuşma… Fuhşun, uyuşturucunun ilköğretim seviyelerine kadar düştüğü bir yerde bizim ne kadar huzurlu ve rahat olmamamız bekleyebilirsin ki?”
***
İlk anda bana da abartılı gelen bu cevap karşısında susup kalmıştım.
1995 yılında eğitim amacıyla İstanbul’a gittiğim güzel Kırıkkale’me her tatilde koşup gelirken, bildiğim birkaç münferit ahlâkî hadise dışında Kırıkkale’de bu tür olayların olabileceğine asla ihtimal vermezdim. Hele hele 5 yıl boyunca yaşadığım İstanbul’un hali aklıma geldikçe Kırıkkale’yi bir cennet gibi görürdüm.
Oysa eğitim ve ilk atamamın ardından 11 yıl sonra döndüğüm ve belki de hayatımın geri kalanını geçireceğim Kırıkkale’min bugünkü manzarası karşısında yıkıldım desem yeridir.
***
Hapların sokakta elden ele gezdiği, sigara muhabbeti yapar gibi esrar muhabbeti yapan gençlerin kimseden çekinmediği, sigara ve uyuşturucu kaçakçılığının alenî yapıldığı Kırıkkale’mizin paralı fuhuş oranı da içimizi acıtacak rakamlarda…
***
Ve daha da tehlikelisi… Belki de en tehlikelisi…
Birçoğu 50’li yaşların üzerinde, bizzat kayıtlara geçmiş “fiilî livata” (erkeklerle birlikte olan) suçu işleyen “”amcalar… dayılar… dedeler”!!!
Gerçi suç demek biraz abes(!) kaçar sanırım!
Zinanın suç olmadığı, evlilik dışı birlikteliklerin artık yadırganmadığı ve zinadan sayılmadığı ülkemizde hâkim ve savcıların da bu “amcalara, dayılara ve dedelere” herhangi bir suç isnat etmeleri de mümkün olmuyor.
Hele bir de mahkeme kayıtlarında isimleri geçen en az 20 kişinin birlikte olduğu, henüz 17 yaşındaki şahıs, mahkeme kayıtlarına geçen onlarca kişi içinden yalnızca 30-35 yaşlarındaki bir tanesinden şikâyetçi olunca mahkemelerin de yapacak bir şeyi kalmıyor!
Yapanın yaptığı yanına kâr kalıyor… Yapmaya da devam ediyor!
Yaptıran, yalnızca kendisine zorla sahip olmaya çalışan hakkında şikâyetçi olduğu için, diğerleri mahkemeler tarafından toplum içine yeniden salıveriliyor; “amca, dayı, dede” olarak olağan hayatlarına devam ediyor!
Olan da Kırıkkale’min ahlâkına, düzenine oluyor!
***
Ey sevgili Kırıkkale halkı!
Bugüne kadar sizinle birçok konuyu paylaştım.
Yazdıklarımın kimi hoşunuza gitti, kimini beğenmediniz…
Ama bu konu çok hassas! Lütfen birlik ve beraberlik içinde, tek yürek hareket edelim…
Hepimizin çoluğu çocuğu var!
Benim gibi öğretmen olanlarınız da yetiştirdiğimiz yüzlerce yavrumuz var!
Bu işin erkeği, kızı yok!
“Her sakallıyı deden sanma!” sözü bugün iyice gerçekleşmiş durumdadır!
Lütfen çocuklarımıza, yavrularımıza, gençlerimize sahip çıkalım!
Onları maddî olarak doyurduğumuz kadar manevî olarak da doyuralım!
Bir giydiğini bir daha giymeyen, son teknolojiyi en âlâ şekilde kullanan, ceplerinden harçlıkları eksik olmayan çocuklarımıza millî ve manevî bilinç de aşılayalım!
Mensubu oldukları milletin değerlerini ve mensubu olukları dinin emir ve yasaklarını iyi bilip uygulamayı öğretelim onlara!
Yalnızca despot bir ana baba değil, arkadaş da olalım! Ama ana baba olduğumuzu da unutturmayalım!
Onlara, hem Allah sevgisini, hem de Allah’tan korkmayı öğretelim; Allah’tan korkmayanları görüyoruz!
Utanma duygusu aşılayalım yavrularımıza; kuldan utanmayanları da görüyoruz!
Ve canım Kırıkkale’m!
Seni bu hallere düşürenlere lanet olsun!
Lafa gelince “Muhafazakâr bir şehir” olan Kırıkkale’mizde bile bunlar yaşanabiliyorsa,
Ah o Kırıkkale’nin haline, Vah o Kırıkkale’nin haline…
Ah o Türkiye’min haline, Vah o Türkiye’min haline…
